Željezničko naselje prostire se duž nekada vitalne željezničke komunikacije Budimpešta - Beograd, a tako je i nastalo, kao željeznička kolonija, mesto na kojem su počeli da se grade stanovi za radnike u predratnoj (pre II svetskog rata) livnici "Ferrum". Ovo naselje, čije ime počinje slovom "Ž", da li baš zbog toga, ili što je imenom vezano za zaparloženu željeznicu, spada u najzapostavljenije subotičke kvartove, a tu je, odmah do centra. Možda zbog puteva, kojih više nema nego ima (oko 40% je pokrivenost) pa se leti diže prašinčina, kad je žega, o proleće i najesen blatišta i glibovi, kad su kiše, a zimi čagalj, kad udari mraz. Ovde dolaze do izražaja svi problemi i sve neprilike neravnomernog razvoja gradske infrastrukture.
Mnogim od šest hiljada duša potrebna je željezna volja za životom da stoički žive i prežive u naselju koje još nema rešenu ni vodu (u 20-30% domaćinstava), niti kanalizaciju (do 70% domaćinstava), bez kolektora za odvod atmosferskih padavina, bez ambulante, bez verskog ili kulturnog objekta, na svu ovu besparicu i nezaposlenost, šta reći osim da su stanovnici Željezničkog naselja rezignirani, te da se smatraju najzapostavljenijim žiteljima Subotice. Ovo nezadovoljstvo je eskaliralo nešto pre proteklih izbora, kada su se građani okupili, tražeći da se, pod pretnjom blokiranja puteva, reši barem Čordaški šor (put Jovana Mikića), na šta je, kako nam kažu, tadašnji gradonačelnik Saša Vučinić i obećao da će pripremni radovi biti započeti u septembru 2012. godine. Ovaj šor je u međuvremenu asfaltiran, ali ostaju drugi problemi.
Nekada je ovde bilo poljoprivrede, željeznička kolonija bila je okružena voćnjacima i vinogradima, a toponimi, poput Libalegele ili Čordaški šor, govore nam da su se ovde gajile guske i terala stoka. Danas poljoprivrede više nema, naselje je preblizu centru grada, a ostalo je nešto industrije: Otpad, Legend, Telekom ili PTT (u Jovana Mikića), CIM Gas, Matex (ex 8. mart), Terax (građevina)... Postoji grupa za razvoj Željezničkog naselja, koju vodi Pera Doroslovački, ali je današnji birokratski sistem jednostavno takav da ne omogućuje samoinicijativu, već se sve svodi na moljakanje i lobiranje opštinskih službi. Na potezu od Majšanskog mosta, preko nekadašnje Livnice i Meteora trebalo bi da se izgradi nekakav put, koji bi, u nekoj budućnosti, trebalo da vodi, ako se ne varam, ka Radanovcu. Tu su još dve površine predviđene za dečija igrališta.
Verskih i kulturnih ustanova na Željezničkom naselju nema. Penzioneri jednom mesečno organizuju igranku, a na dan mesne zajednice, 12. septembra (kada je dan VIII Vojvođanske udarne brigade), organizuje se standardno takmičenje u kuvanju riblje čorbe, mali fudbal, boćanje, šah, pikado, skakanje u džakovima, krunjenje kukuruza, svečanost koju poseti otprilike stotinjak ljudi.
Nekadašnja škola VIII Vojvođanske udarne brigade danas se zove Majšanski put. Tu je i obdanište, u sistemu "Naše radosti", ali nedostaje jasličarski uzrast. Postoji privatna zubna ambulanta, i - to vam je otprilike to. Telekomunikacije su rešene za nekih (procenjujemo) 70% stanovnika nekadašnje željezničke kolonije.
Veliko ruglo je i takozvani "Art haus", kako ga meštani zovu, napuštena poslovna zgrada u kojoj se, ljudi kažu, sakupljaju narkomani. Nema više, kažu, ni starih kafana, a nekada davno je, da li ste znali, ovde, baš na koloniji rođen i detinjstvo proveo legendarni pisac Duško Radović.
