U subotu, 3. novembra u Omladinskom klubu "Skladište" otvorena je izložba poznatog savremenog likovnog umetnika iz Beograda Mihaela Milunovića. Isto veče autor izložbe je održao i predavanje pod nazivom "Antimonde". Na predavanju je publika imala jedinstvenu mogućnost da lično od umetnika čuje analizu radova koji su postavljeni na izložbi, kao i nekih ranijih i većih projekata. Među njima su projekti kao što je Mothership, koji je rađen kroz program inkluzije mladih delikvenata, a proces rada trajao je devet meseci. Kroz analizu i neposredno upoznavanje sa procesom izrade umetničkog dela autor je pružio dragoceno iskustvo prisutnoj publici i otvorio nove mogućnosti promišljanja savremenog umetničkog dela.
Uz predavanje i izložbu poslužen je sladoled Moricz Eis, koji je sponzor rada umetnika.
Mihael Milunović je rođen 1967. u Beogradu. Državljanin je Srbije i Francuske, a živi i radi na relaciji Beograd/Brisel/Pariz. Magistrirao je i diplomirao na FLU, Beograd. Specijalizovao slikarstvo na I'Ecole Nationale Supériuere des Beaux-Arts de Paris 1995-1996. u klasi profesora V. Veličkovića. Izlagao je samostalno i grupno na prestižnim lokacijama u Srbiji, Španiji, Francuskoj, Italiji, Šévajcarskoj, Velikoj Britaniji, Belgiji, Austriji, Poljskoj, Maroku, a njegova dela se nalaze u brojnim kolekcijama širom sveta.
Deo teksta Miroslava Karića iz predgovora za katalog povodom izložbe "Antimonde" Mihaela Milunovića u Galeriji Nova, 2011, str. 4:
"Milunovićev hibrid univerzum je mesto čudne slobode, refleksija nepregledne fantazmagoričnosti savremenog. Razvivši vizuelni vokabular koji održava sa jedne strane carstvo naših želja i potreba, a sa druge zastrašujuću dimenziju političke, ekonomske manipulacije i ideološke infiltracije u društveni život, Milunović u upečatljivim likovnim predstavama naglašava svu složenost i kontradiktornost njihovih odnosa. Umetnikova konstantna zaintrigiranost onim manje vidljivim, dislociranim mehanizmima funkcionisanja našeg svakodnevnog okruženja, stalno preplitanje fikcije i realnosti, ostaju na aktuelnim slikama Milunovićevo već prepoznatljivo sofisticirano, ali snažno sredstvo društvene i političke kritike. Velikog formata, koloritne, ove slike se doživljavaju na vrlo intenzivan način i ispituju sa velikom radoznalošću, na isti onaj način na koji umetnik pristupa svetu kao "nepoznatoj zemlji", njegovom nesagledivom prostranstvu antagonizama koji ga čine toliko uzbudljivim i insprativnim."
Obnova suprotstavljanja
Mihael Milunović: Iz ciklusa "Senke sveta"
Mase protičućeg vremena struje u preciznim merenjima digitalnog doba. Tehnološki i ekološki prostor je na granici: između eruptivnih ispada i stege svojih hijerarhijskih pravaca. Jednako se eksterijerski, ali i intimno, prožimaju ideološki ostaci i ekonomski nameti što za bića jednako važi u političkom, militarističkom, ali i fiziološkom efektu. Prirodni ambijenti druge decenije 21. veka su poodmakli u svojim iznenađenjima i takvim naslojenim posledicama, ne skrivajući lom, zapuštenost i jasnu propast iluzija.
Isto tako, vavilonsko komešanje današnjice i paralelne stvarnosti reflektuje se u domenima i zanatima pojedinih domišljatih umetničkih pristupa. Prenosni mehanizmi smisla se realno ne naziru, a odredljivosti klize u izmicanje. Kroz analize oblika, predmeta i odnosa i svakojakih trgovanja u poslednje dve decenije suočavanja poimanja "umetnost - život" i udesa obe kategorije, Mihael Milunović je na indirektnoj globalno osmotrivoj putanji. U njima "nadziranje i kažnjavanje" novog i drugačijeg digitalnog panoptikona ne odlazi u poznatu kategoriju otuđenja, od psihičkih strujanja i življenja kao takvog. Naprotiv, naslov ciklusa "Senke sveta" i odabrani prizori slika i crteža račvaju se medijskom preciznošću i principima poniranja u sopstvenoj snazi. Nasuprot (a rebours) francuskog psihonauta J.K.Huismansa oko 1884, bili su stožer hvatanja ukoštac s modernističkom realnošću sveta koji se rastvara i omogućuje svoje živopisne slojeve, senzacije i čulne pravce. U svom romanu, pisac je formulu dolazećeg sveta podredio zastrašujućim i nemilostivim prodorima okružujuće realnosti u hiperestetizaciji raznolikih pojava.
Sličan obzir poniranja u svet kakav jeste u elementima svoje slike, Mihael Milunović sprovodi kao svojevrsnu iluminaciju figurativnih elemenata. Njegovi crteži i slike dosegle su granice saopštenja koje zbunjuju svojom neočiglednom konstrukcijom i magnitudom. Potresi sveta su zarobili signalizaciju u koloristički jarkim susticanjima, gde se mehanika, ali i botanika, i aeronautika i anatomija kao i teorija zavere, okultizam i fundamentalni instinkti i efekti političkih upravljanja prepuštaju dejstvima afekata, seksualnosti, torture i međuzavisnosti.
Otuda, obnovljeno suprotstavljanje za ovakva odvažna dela likovne umetnosti pruža se kroz imaginativni temperament i duhovitost što fiksira raspon civilizacijskog vrtloga, tehnološke pravce, energetske prenose i to redom, po svim odlikama vidljivosti.
Oktobar 2012. godine
Nikola Šuica
